محسن رزوان دبیر علمی سومین جشنواره تئاتر پلاک سرخ

برگزاری تئاتر به صورت جشنواره یعنی محدود کردن به اجراء. یعنی هر جشنواره ای در ایران فقط و فقط برگزار می شود حتی اگر دارای بالا ترین اهداف باشد . یکی از راه های فاصله گرفتن از این آسیب و مبتلا نشدن به آن یکی از بخش های سه گانه سومین جشنواره پلاک سرخ است . قرار شد در این جشنواره بخش نمایشنامه خوانی داشته باشیم . توجه برگزار کنندگان به نمایشنامه ها         ( مخصوصا نمایشنامه های دسته اول) اذهان را به این نکته سوق می دهد که حواس ها به بن مایه ی اصلی نمایش که همان نمایشنامه است معطوف شده . پس قرار است این جشنواره مثل دو دوره قبل نباشد مثل خیلی از جشنواره ها هم نباشد . وقتی نمایشنامه نویسان آینده دار جوان بسیجی شناخته شوند تقریبا راه برای اجرای نمایشنامه های خوب و اثر گذار باز خواهد شد سطح کیفی جشنواره تئاتر را می تواند نمایشنامه های دقیق ، صحیح و خوب بالا ببرد . رکن دوم بحث مربوط من به سومین جشنواره تئاتر پلاک سرخ را تئاتر خیابانی در بر می گیرد .در منطقه ای با بافت پر جمعیت تئاتر خیابانی یعنی دیده شدن توسط نفرات بیشتری از مخاطب . مخاطبی که احتمالا همه دوست دار یا از اهالی تئاتر نیستند اما سومین جشنواره پلاک سرخ قصد دارد تا دایره ی مخاطب خود را افزایش دهد . پس نیازمند است از خوراک بیشتری بر خوردار شود . پس طرح های خیابانی باید بار فلسفی اجتماعی اعتقادی و... بیشتری داشته باشد. با افزایش مخاطب تئاتر خیابانی احتمال دیده شدن آثار صحنه ای هم بالا می رود. این جشنواره می خواهد از عنصر رسانه در بهترین و اثرگذارترین حالت خود استفاده کند. آثار نمایشی اطلاع رسانی شود نه صاحبان آثار. اگر اثر خوب شناسانده شود صاحب اثر شناسانده خواهد شد. همه و همه هدف است که تا اجرایی نشود انگار که هیچ اتفاقی نیفتاده. انگار یک توهم هنرمندانه است. آنچه در بیرون از ذهن رخ می دهد با آنچه در سرجریان دارد متفاوت خواهد بود. هرچه همه چیز بیشتر سر جای خود باشد، به هدف نزدیکتر خواهیم بود. خیلی چیزهای بیشتری در سر داشتیم که دیدیم بلندپروازی به نظر می رسد. هرچه ماند تلاش گروهی بزرگوارانی بود که پیش از این با آنان دوست بودیم و حالا همکار شدیم. امید است پیش خود و خدای خودمان سرافکنده نباشیم .......

...

پیام های دیگران()        link        یکشنبه 89/5/3 - مالک اشتر(15)